تسخیر قلب با ده کلمه !!

فهرست مطالب مقاله

با ده کلمه يا حتي کمتر بر قلب‌هاي مردم چيره شويد

زماني که خدمتکار هواپيما بودم، يکي از وظايفم اين بود که هنگام پياده شدن مسافران در کنار درب هواپيما بايستم و از تک تک آنها خداحافظي کنم. اين کار به يک مشکل برايم تبديل شده بود، چون صدها بار خداحافظي کردن به طور پشت سر هم باعث مي‌شد احساس بدي به من دست دهد. احساس مي‌کردم يک عروسک باربي (Barbie) هستم که با سه تا باتري قلمي کار مي‌کند…

براي اينکه از اين حس جلوگيري کنم، شدت صدايم را اندازه‌گيري کردم. متوجه شدم وقتي با تن صدايي پايين يا حداکثر عادي در ميان جمعيت صحبت مي‌کنم، صدايم حدودا تا دوازده فوت آن طرف‌تر مي‌رسد و در اين شعاع افراد حرف هايم را مي‌توانند بشنوند. سپس حساب کردم پنج مسافر در هر رديف حاضر هستند و اندازه چمدان‌هاي آنها که با خود حمل مي‌کنند به گونه‌اي است که دوازده فوت را اشغال مي‌کند. پس، طبعا ششمين مسافر بي صبر صداي من را نمي‌توانست بشنود. با يک محاسبه سريع و سر انگشتي متوجه شدم که بايد پنج نوع خداحافظي متفاوت را به کار بگيرم تا هيچ مسافري احساس نکند که به او کمتر توجه کرده ام. خداحافظي‌هاي من نيز خيلي ساده و به اين صورت شدند: “خداحافظ،” “به اميد ديدار،” “خداحافظ، اميدوارم از اين سفر هوايي لذت برده باشيد.” همچنين بسته به مقصد پرواز، خداحافظي را به زبان‌هاي مختلف، مثلا به صورت “چيرو، ” “آديوس، ” “سيائو، ” “سايونارا ” يا “اوف ودرزن ” بيان مي‌کردم.
در نهايت تعجب، تنها يکي از خداحافظي‌هاي ذکر شده باعث شد مسافران از صميم قلب لبخند بزنند (نه از آن لبخندهاي مصنوعي مسافرين به هم فشرده که در صندلي‌هاي تنگ نشسته اند و بعد از گذشت هشت ساعت سفر خسته کننده با زور ابراز مي‌کنند). آيا مي‌توانيد حدس بزنيد کدام خداحافظي منظورم است؟
لبخندهاي صميمي بر لبان آن افرادي نقش بست که به آنها گفتم، “خداحافظ، اميدوارم از اين سفر هوايي لذت برده باشيد.” اسم اين نوع خداحافظي را “تشکر بلند” مي‌گذارم. وقتي در هواپيما يا بيرون آن پاسخ گرمي از مسافران مي‌شنيدم، طول تشکرهايم را افزايش مي‌دادم يا به جاي تشکرهاي کلي، تشکرهاي ويژه‌اي (متناسب با هر مسافر) از آنها به عمل مي‌آوردم.