کاشتن دانه‌هاي دوستي‌هاي جديد

فهرست مطالب مقاله

سال قبل به زادگاه قديمي خود سفر کردم، چون بايد به يک مسئله مالي کوچک در آنجا مي‌پرداختم.

سه نفر از همان هم کلاسي‌هاي قديمي که در موردشان صحبت کردم، هنوز در آن شهر زندگي مي‌کردند. تصميم گرفتيم هر نفر يک خوراکي براي همه بچه‌ها بخرد و سپس درست مثل چند سال قبل شب را با هم خوش بگذرانيم.

به مغازه رفتم تا مقداري ميوه و پنير تهيه کنم. همراه با دوستانم در صف قرار گرفتيم. جلوي ما يک خانم درشت هيکل بود که يک لباس خانگي و پنبه‌اي ارزان و چروک پوشيده بود.

از آن زن‌هايي بود که اگر عموي دهاتي ام چارلي او را مي‌ديد، مي‌گفت، “لباسش را نگاه کن! زمستان‌ها کلي گرمش مي‌شود و تابستان‌ها کلي روي زمين سايه درست مي‌کند.” هر چند دقيقه که صف جلوتر مي‌رفت، آن خانم چند قدم بر مي‌داشت و سبد پر از خوراکي اش را به همراه دو بچه شلوغش به جلو حرکت مي‌داد…

کاشتن دانه‌هاي دوستي‌هاي جديد

احتمالا يکي از پسرانش يک آب نبات را از کنار صفحه نمايشگر محل تسويه حساب کش رفته بود، چون ناگهان آن خانم دست آن پسر را بلند کرد، با سيلي روي آن زد و آب نبات روي زمين افتاد. سريع خودم را براي برداشتن آب نبات به زمين رساندم تا براي آن زن مشکل جدي بوجود نيايد. وقتي آب نبات را به او دادم، او گفت، “هنوز پسرم عادت زشتش را ترک نکرده است. از شما خيلي ممنونم.”

واقعا آن صدا را هرگز فراموش نخواهم کرد! براي اينکه حدسم به يقين مبدل گردد، به صورت خانم نگاه کردم، ديدم همان خانم است. اين همان پريسيلا بود! شاهزاده خانم پريسيلا که بر دبيرستان ما حکومت مي‌کرد، با همان لبخند نيشدار گذشته، دوباره به من نگاه مي‌کرد.

اين بار نه با حسادت، بلکه با دلسوزي و غم به او نگاه کردم. البته دلسوزي من به خاطر وزن يا بچه‌هاي شلوغش نبود، بلکه به اين خاطر بود که ما تصور مي‌کنيم همه سوپر استارهاي ما هميشه و در تمامي امور زندگي سوپر استار هستند و سوپر استار باقي خواهند ماند.

صورت مضطرب پريسيلا و لباس‌هاي چروک خرده او به من گفتند که اين تصور درست نيست.
حالا هيولاي چشم سبز من در آرامشي عميق فرو رفته و مرده بود.