مقدمه و تاریخچه ای از کاربرد ماساژ و درمان بیماریها :

اسناد تاریخی نشان می دهد ماساژ قدیمی ترین شکل درمان جسم و روح است.

یکی از نخستین مراجع مکتوب در رابطه با ماساژ را می توان در کتاب طب سنتی چینی یافت که تاریخ آن به قبل از میلاد باز می گردد

که در آن ماساژ ماهیچه ها و پوست از شایع ترین شیوه های درمان است.

داستان ماساژ یا تاریخچه ماساژ درمانی به حدود ۲۷۰۰ سال قبل بر می گردد.

در متن کتاب امپراتور زرد ( کتاب مرجع طب داخلی چین )، برای درمان فلج و تب و لرز به ماساژ پوست و پا توصیه شده است.

با سیری در تاریخ متوجه می شویم که ماساژ در تمام ملل و با فرهنگ های مختلف مرسوم بوده

و شاید دلیل رواج آن عامه پسند بودن آن نزد تمام مردم باشد.

در گذشته مردم بدون اینکه از تأثیرات فیزیولوژیکی و درمانی ماساژ آگاهی داشته باشند از آن استفاده می کردند.

برای نمونه در ضرب دیدگی ها اولین اقدام آنها تکان دادن و یا مالش عضو صدمه دیده بوده است.

در مِیان ملل و اقوامی که در گذشته از ماساژ به شکل وسیع تری استفاده می کردند

میتوان از مصری ها، ایرانیان، یونانیان، چینی ها و ژاپنی ها نام برد

و همین طور از بین دانشمندان و اطباء قدیمی که از تکنیک های ماساژ استفاده می کردند

می توان به “بقراط” و “ابوعلی سینا” اشاره کرد.

بقراط به نتایج سودمند مالش و ماساژ در تأمین و بازگرداندن نیروی عضلانی افراد ناتوان تا حدی پی برد

و برای درمان بعضی از عوارض مفصلی و عضلانی از این روش ها استفاده نمود.

ماساژ از دیرباز به عنوان نوعی درمان مطرح بوده و مطالعات تاریخی نشان می‌دهد

که مالش بدن در بین انسانهای اولیه و تمدن های باستانی وجود داشته است.

هندیان از ماساژ در ورزش‌های تنفسی استفاده می‌کردند.

مصریان و ایرانیان نیز انواع مختلف ماساژ را جهت درمان بکار می‌بردند.

نمونه های زیر بخشی از کاربردهای ماساژ در در زمان باستان نشان می دهد:

از سال ۱۹۸۰ درمان با ماساژ به سرعت گسترش پیدا کرد

و امروزه در صورتی که ماساژ به خوبی و با مهارت به کار گرفته شود به عنوان بخش مهمی در حفظ سلامتی و درمان مطرح می‌گردد.

از سال ۱۹۹۳ ماساژ به عنوان سومین دسته از اشکال متعدد طب تکمیلی طبقه‌بندی شد.

امروزه نیز از ماساژ با اهداف مختلف و به شکل وسیع و گسترده ای استفاده می کنند

و به ویژه در درمان دردهای عضلانی و مفصلی جایگاه ویژه ای را نسبت به سایر روش های درمانی به خود اختصاص داده است.

ماساژ همچنین در توانبخشی و بازتوانی بیماری های مختلف به شکل خاصی به کار می رود.

ریشه کلمه ماساژ از منابع مختلف مشتق شده است.

ریشه لاتین ماسا و ریشه‌‌های یونانی ماسئین یا ماسو به معنای لمس،‌ دست زدن، فشار دادن یا مالیدن می‌باشد.

فعل فرانسوی ماسر نیز به معنای مالیدن آمده است. ریشه عربی مس یا مسح و ریشه سانسکریت مکه به عنوان فشار آرام ترجمه شده است.

ماساژ:

به عبارت دیگر ماساژ دادن عبارتست از یک سری حرکات و مهارت های دستی که

بطور منظم و خاص بر روی بافتهای بدن جهت تأثیر بر سیستم عصبی، عضلانی، پوست، مفاصل و گردش خون بکار می رود.

ماساژ دادن راهی برای سالم سازی بدن شیوه ای است که

روی مجراهای اصلی و فرعی انرژی حیاتی،رگ های خون انسان، نقاط مناسب بدن برای طب سوزنی

و محل های معین انجام می شود و با انجام آن از ابتلا به بیماری ها جلوگیری و به سالم سازی بدن کمک می شود.

ماساژ براساس نظریه طب سنتی چین و براساس اصول تشخیص مرض و معالجه آن،

با تحلیل همه جانبه بیماری و حال مزاجی بیمار انجام می شود.

در ماساژ دادن از داروهای خوراکی بهره گرفته نمی شود؛ تأثیرات منفی بسیار کم است

و بر بسیاری از بیماری ها آثار خوبی دارد.

ماساژ دادن روشی ساده و آسان است، با این حال دامنه کاربرد آن بسیار گسترده است.